Kommunal estetikk og knekkebrød med kvitost. Kva meir treng du?

Eg fekk ei melding i Oslo, frå David Lilleheim på Rennesøy, han som driv reisebyrået IWANNAGO. David lurte på om eg trengte eit kontor når eg skulle flytte heim til øya.

Av Maren Bø

RENNESØY: I tilfelle kunne han tipse meg om ledige kontor på kommunehuset. Her finst alt «ein god gjeng», skreiv han.

Kommunal estetikk

Kommunehuset, tenkte eg. Traustare bygg skal ein vel leite lenge etter. Viss eg der og då, i Oslo, skulle gi ei skildring av kommunehuset, såg eg føre meg ein slags steinlagt fasade i ein brun og oransje blanding. Eit flatt tak med singel eller buskar oppå, raude dodører og ei kaffiduft som ikkje var ny. Eit kontor her? Kunne det i heile teke vere mogleg å hente noko som helst arbeidslyst, og ikkje minst skrive-inspirasjon, gjennom dei skeive persiennene i det kommunale bygget.

Når eg tenkte meg om, var kommunehuset faktisk det motsette av dei hippe kreative fellesskapa du kunne booke i urbane Oslo. De veit: shuffleboard i fellesarealet, ei lita matte der du kan sikte ein golfball ned i eit hol, vegansk kantine, store vindauge og ein moderne sakkosekk i hjørnet til fredagspilsen.

Dessutan var kommunehuset eit bygg eg hadde trødd ein heil del i frå før, i mitt tidlegare liv. I den brune store salen gjekk eg på leikarring. Rødt skjørt, kvit genser. På biblioteket med det oransje teppegolvet jobba mor mi, og hos tannlegen med dei grøne stolane, trakk eg ei tann. Eg var også på likningskontoret – då var eg 18 år og trengte E111-skjema til interrail ut i Europa. Viss eg hamna på kommunehuset nå, ville ringen min bli slutta. 

Men eg var eg 38 år, og eg var jammen ikkje sikker på om tida var inne for å slutte noko ring heilt ennå.

Jobbe heime

Dessutan hadde eg bygd eit nytt fint hus, med så store vindauge at naturen nesten rørte inni stova. Draumen var å sitte her, sjå på båtar og bølger. Når eg tenkte meg om, kunne eg berre hive fjernsynet. Frå nå av skulle eg lese bøker og sjå ut på Mosterøy.

Så starta livet på Rennesøy. Måndag Kl. 8.30 var all familie ute av huset, og jobbdagen kunne ta meg. Ein heimelaga cappuccino og eit glas appelsinjuice, akkurat som i Paris. Macen på kjøkkenbordet og utsikten framføre meg. Det var ikkje anna enn nydeleg.

Problemet var berre at så kom neste måndag, og neste måndagen og måndagen etter det. For ein som likar aleinetid, vart det nok aleinetid. Etter koronatida treng ein vel heller ikkje gå nærare inn på dei andre ulempene med heimekontor. De veit, hylande ungar som kjem heim klokka 14, og klesvasken som plutseleg blir så viktig.

Kontor

For ein som er glad i eige selskap sit det likevel langt inne å skaffe seg eit kontor. Det er så lett å tenke at ein kan gjere akkurat det same heime, i tillegg til å spare masse tid på reiseveg sjølvsagt. Men nå var eg einig med meg sjølv. Utsikten var ikkje nok. Heimekontor vart rett og slett litt tamt.

Eg gjekk bort til den oransje-brune kommunehuset, opp i 2. etasje og fann eit hemmeleg kontorlandskap. Her fanst nemleg Gründerkollektivet, også kalla GKV. Det var Asbjørnsen Regnskap, Suzannas Lille Systue, Diamind, Ryklame, Mæland Service, Happy Hikers, Øyposten, HKTOOLS og IWANNAGO, ein nydeleg blanding nyetablerte bedrifter.

Kontora hadde sjølvsagt kommunegrå og - gule vegger, og eit shuffleboard kunne ein sjå langt etter. Skrudde ein på vifta i taket på kontoret til Øyposten, var vi alle redde at heile kommunehuset skulle lette. Kjøkkenet var ein Moccamaster og ein Earl Grey-pakke. Du kan sjå føre deg ein episode av The Office, litt slik.

Det ein derimot skulle få på kommunehuset, var stemning, ikkje berre sosialt, men også estetisk. Her kunne ein finne detaljar frå 1970-talet: arkivskap med skuffer i fleng, raude teak-stolar, lampar med rette linjer og ein eigen fotvippar – ein slik du plasserer under føtene, som skal hjelpe deg å halde i gong blodstrøyminga. Dei aller heldigaste kontorarbeidarane kunne nyte utsikten til den tidlegare rådmannen.

Det er noko sjarmerande med å bygge eit kontor ut av det du finn her og der, det er litt som å bygge hytte når ein er liten. Forresten kunne kontora også malast, viss ein ikkje fann det inspirerande bli i den gul-brune opphavelege stemninga.

Pausen som sklir ut

Kl. 11 er det felles pause i 2. etasje. Då pressar alle, som ikkje er på viktige oppdrag, seg rundt det litle bordet i fellesarealet. Ikkje ein stol matchar, ikkje ein matpakke er lik og Moccamasteren renn utan stopp.

Dei konstruktive, og destruktive, diskusjonane går også utan stopp : Prosessert, eller ikkje prosessert mat? Woke eller ikkje woke? Kjøpe skrivar til kontoret eller ikkje? Kan ein skrive alkohol av på skatten? Kva er skilnaden på by og bygd? El-sykkel eller bil på Rennesøy? Pausen blir lengre for kvar dag som går, og stemninga deretter.

I ei gründerverd kviler mykje på eigne skuldrer. Heilt ulike bedrifter har meir enn ein skulle tru til felles. Fellespausen gjer at ein kan nullstille tankar som har blitt for store i eige hovud. Det du tenkte då du var våken i natt, var ikkje sanninga likevel. Ein pause som sklir ut kan då vere redninga.

Gründerkollektivet

Men det er ein grunn til at den kommunale estetikken er på staden kvil. Som me veit, skal kommunehuset rivast ein dag. Kva tid det blir veit ingen, men eg veit at det blir trist.

Stadig kjem det nye bedrifter med drøymande planar inn i dei skrale lokala. Det blir endå trongare rundt bordet. Men alle veit at det blir god stemning av å sitte tett. Når bygget fell, treng den gode gjengen ein ny stad.

Måtte dei berre ikkje starte rivinga med det fyrste. Gründerkollektivet har nemleg akkurat skaffa seg eit ekte kjøkken. Eit velbrukt kjøkken frå tidleg 2000-tal – med ekte moderne kommunal estetikk.